مـصـحـف آیـه آیـه‌ام، آیـۀ پــاره پــاره‌ام           زخـم تن تو هم عـدد با غـم بی شماره‌ام
اشک دو دیدۀ ترم وقف گلوی خشک تو           خون گلوی خشک تو می چکد از نظاره‌ام

مـاه کـنـار عـلـقـمـه مهـر میـان قـتـلـگـه           آه که پشت خیمه ها گم شده یک ستاره‌ام
می زنم از درون دل بوسه به زخم حنجرت           می رسد از چهار سو کعب نی دوباره‌ام
در یم خون نظاره کن از سر نی اشاره کن           تشنـۀ یک نـظاره و کـشتۀ یک اشـاره‌ام
یوسف من چه غم اگر مانده برهنه پیکرت           پـیـرهـن تـنـت شـده قـلـب هـزار پـاره‌ام
گریۀ دخترت برد صبر و قـرار از کـفم           خندۀ قاتـلت زند بر دل و جـان شراره‌ام
بی تو چگونه سر کنم با سر تو سفر کنم           من که اسیر عشق تو از دل گاهـواره‌ام
نـاشـده طـی زیـارتـم در سـفـر اسـارتـم           مانده هزار مشکل و رفته ز دست چاره‌ام
شعلۀ شعر میثمت سوخته قلب سنگ را           او که هماره سوزد از سوز دل هماره‌ام